Er wordt aan de website gewerkt...
Er wordt aan de website gewerkt... weldra kan je hier weer terecht voor het laatste nieuws over de boeken van Peeters Bjorn. In de tussentijd kan je het gratis HARTENDIEFJES kortverhaal hieronder lezen. Veel plezier, en tot weldra!
* * *
Franse Les
(Een Hartendiefjes kortverhaal)
(slice of life / humor)
Hoofdstuk 1
Het was bedompt in de klas, alsof de ramen al veel te lang niet meer open waren geweest. Terwijl ze door de gang van deze oude Parijse school stapten had Paulette al dezelfde indruk gehad. Flore had haar die ochtend gezegd dat het een oude school was, maar Paulette had niet verwacht dat her hier zo stoffig zou zijn, en zo muf zou ruiken.
Misschien was dat wel normaal in een school.
Wat wist Paulette er tenslotte van.
Paulette was dan wel al twaalf, maar het was jaren geleden sinds ze nog eens in een school was gekomen. En de laatste keer dat ze in een school was, toen was het ook voor een opdracht. Toen was ze drie dagen lang naar school gegaan. Maar het was al te lang geleden om zich er nog veel van te herinneren. Hou oud was ze toen geweest? Zeven? Ze wist het niet precies meer.
En nu stond ze hier dan.
In een andere school.
De leraar liet haar vooraan in de klas staan wachten, terwijl hij al de andere leerlingen hun plaats aanwees. Heel fijn van hem, om haar zo te kijk te zetten voor de hele klas van twintig leerlingen. Paulette had ze geteld terwijl ze stond te wachten, en de leraar hun namen afriep. Daar had hij veel tijd voor nodig. De voorovergebogen man zag er net zo bestoft en oud uit als deze klas. En hij rook ook net zo muf, alsof zijn kleren wel schoon waren, maar veel te lang in de kast hadden gehangen.
Paulette was al in oude huizen geweest.
Op visite bij oude, eenzame mensen.
Ze herkende de geur van daar.
Hoewel ze zag dat de leraar een trouwring aan zijn vinger had, was Paulette er redelijk zeker van dat hij nu alleen was. Zijn haren waren ook al lang niet meer behoorlijk gekamd. En hij sprak veel te stil, alsof hij niet zo gewend meer was om te spreken. Misschien had hij de hele zomervakantie in zijn eentje in zijn appartementje doorgebracht.
Sigaretten rokend en in stilte naar buiten turend.
Paulette keek naar het pakje sigaretten op zijn bureau.
Het lag open, en ze zag er nog maar één sigaret in zitten.
"Damien, jij zit naast... naast Annet daar." ging de man verder.
Dat hij de namen van al de leerlingen luidop zei, was een voordeel voor Paulette. Van de meesten van de jongens en meisjes die ze nu voor haar zag zitten, elk aan een ouderwetse en versleten houten lessenaar, kende ze de naam. Dat zou het makkelijker maken om met hen te praten, en haar opdracht tot een goed einde te brengen, hoopte ze.
Paulette had een goed geheugen.
De meeste namen zou ze onthouden.
"Lucille..." zei de bestofte leraar zuchtend. "Zit maar naast Adela."
Een meisje stapte naar voren; het meisje waarvoor Paulette naar deze klas was gekomen. Zij was dus Adela. Een klein, rank en omhooggevallen meisje met haar blonde haren in een staart. Een rugzak, in plaats van een boekentas. En een tatoeage in haar nek. Paulette betwijfelde of het een echte was... maar evengoed, het was veelzeggend. Paulette keek op haar neer, vanaf het eerste moment dat ze het meisje zag.
Om eerlijk te zijn keek ze ook neer op haar andere klasgenoten.
Enkele van de jongens leunden zo ver achterover, met hun stoel op twee poten steunend, dat ze bijna omver vielen. Een van de jongens had zelfs zijn voeten bovenop zijn lessenaar gelegd. Hij had een gezicht dat deed denken dat hij vaak vocht - en dan elke keer klappen kreeg. Hij kauwde op een potlood, en Paulette kon het horen kraken. Toen haar blik die van de jongen kruiste, keek hij haar aan alsof ze maar beter voorzichtig was.
Of hij zou haar wel eens tonen wie hier baas was.
Paulette was niet onder de indruk.
Hij mocht zichzelf dan nog zo stoer vinden... ze betwijfelde of hij portefeuilles kon stelen, mensen doorheen de stad kon achtervolgen zonder dat ze het doorhadden, of volwassenen kostbare informatie ontfutselen alleen maar door met hen te praten. Hij had vast nog geen achtervolgingen in een taxi meegemaakt, en was vast nog niet op de vlucht gemoeten voor gevaarlijke mannen. En hij had zeker, absoluut zeker, nog nooit met een pistool mogen schieten van zijn grote zus.
Paulette wist dat ze hem in al die opzichten overtrof.
Hij kon zo lang naar haar kijken als hij wilde.
Op haar maakte hij geen indruk.
Helemaal niet.
En die andere meisjes en jongens ook niet.
Maar dat deed er niet toe. Paulette was hier voor maar één dag, en ze had maar één ding te doen. De telefoon van dat meisje, Adela, te pakken krijgen. En het telefoonnummer van haar vader overschrijven. Want Flore had dat nummer nodig, en Paulette zou het haar bezorgen. Het maakte niet uit wat al die jongens en meisjes die nu naar haar staarden dachten. Of ze haar leuk vonden of niet. Paulette had een opdracht, en ze was vastbesloten om haar grote zussen niet teleur te stellen.
"Oh ja." zei de bestofte leraar. "We hebben een nieuwe leerling."
Hoofdstuk 2
De bestofte leraar had alle namen op zijn lijst afgeroepen, en draaide zich nu naar Paulette. Met een trillende hand sloeg hij het blad in zijn schrift om, maar daar stond de naam van zijn nieuwe leerling ook niet. Paulette zag hem de lijst nog eens overlopen, onhoorbaar mompelend.
Dan duwde hij zijn bril wat hoger op zijn neus.
"Je naam staat nog niet op de lijst." zei hij.
Dat wist Paulette; ze was dan ook niet officieel ingeschreven in de school. Ze was deze ochtend naar de school gekomen. Was naar binnen gegaan. Had gevraagd wie de leraar van de zesde klas was. En had zich dan aan deze bestofte oude man voorgesteld. Ze had gezegd dat ze nieuw was en dat de directrice haar naar hem had gestuurd. De man had zonder de minste achterdocht aangenomen dat dit waar was, en haar de weg naar het juiste klaslokaal uitgelegd.
Natuurlijk stond haar naam niet op de lijst.
Het was allemaal bedrog; ze was hier enkel voor de opdracht.
"Oei, dan zal ik gewoon mijn naam vertellen." zei Paulette.
"Ja, dat zul je dan maar moeten doen." zei de bestofte leraar.
Tot Paulette's verbazing, nam de man vervolgens de laatste sigaret uit zijn pakje, en stak die in zijn mond. Paulette had altijd gedacht dat leraars niet mochten roken in de klas. Haar grote zus Wanda had dat eens gezegd. Had Wanda zich vergist? Was dit normaal? Paulette keek toe terwijl de leraar zijn sigaret aanstak, en dan een hele diepe teug nam. Met zijn ogen gesloten, en zijn hoofd naar opzij gekanteld, alsof hij intens genoot.
"Hé monsieur, mag dat wel op school?" vroeg de stoere jongen.
"Voeten van je lessenaar." antwoordde de leraar enkel.
Hij klonk plots een heel stuk strenger.
De jongen deed niet wat hij zei.
De leraar opende zijn ogen.
En Paulette schrok even.
De man keek streng.
Heel streng.
Zelfs de jongen die zichzelf zo stoer vond, schrok. En na nog een moment te aarzelen, haalde hij zijn voeten van zijn lessenaar. De bestofte leraar nam nog een trek van zijn sigaret. En keek dan naar Paulette, met een blik alsof hij niet wist waarom ze daar zo stond te treuzelen.
Paulette herpakte zichzelf, en glimlachte.
"Mijn naam is Paulien, en ik kom uit Lyons." zei ze.
Natuurlijk gebruikte ze niet haar echte naam; maar ze had voor de gelegenheid een schuilnaam gekozen die op de hare leek. Dan was de kans groter dat ze prompt zou reageren, als de leraar haar daarmee aansprak. En de kans dat dit meer dan eens gebeurde, was in dit geval reëel.
"Paulien uit Lyons." herhaalde de bestofte leraar.
Dan sloot hij zijn ogen weer.
Kantelde zijn hoofd nog verder opzij.
En nam een lange, genoegzame trek van zijn sigaret.
"En wat komt een meisje van rijke komaf doen, in een school zoals die van ons?" vroeg de man, toen hij zijn ogen weer opende. De vraag klonk niet alsof ze vriendelijk bedoeld was; en er klonk geen humor in zijn stem. Er school zelfs een gemene klank in zijn woorden, hoewel subtiel, die Paulette enigszins van haar stuk bracht. Maar voor ze kon antwoorden, ging de naar stof en sigarettenrook ruikende leraar alweer verder. "Als je hier zomaar komt binnenvallen in onze klas zonder dat ik daar op voorhand iets over weet, dan moet je niet denken dat we meteen uit onze slof gaan schieten, alleen maar om jou een plaats te geven."
Er klonk wat onwennig gelach onder de leerlingen.
Paulette keek haar klasgenoten aan, en vroeg zich af wat zij dachten van hun leraar. Aangezien dit het begin van het schooljaar was - de eerste dag zelfs - hadden ze vast nog niet bij hem in de klas gezeten. Maar ze nam aan dat ze over hem hadden horen vertellen, door de oudere jongens en meisjes in hun school. Misschien moest ze hen iets over hem vragen... nee, eigenlijk deed de leraar er niet toe. Ze zou hem na vandaag toch niet meer zien, dus hij dacht maar over haar wat hij wilde denken.
Geen reden om zich gekwetst te voelen om zijn woorden.
Paulette voelde evenwel dat ze bloosde, en wilde dat dit niet zo was.
"Ik ben niet zo heel rijk." zei ze. "Maar ik was mezelf natuurlijk, en ik trek elke ochtend schone kleren aan. En ik was mijn haren met shampoo zodat die niet naar een oude kast op de zolder ruiken..."
Enkele meisjes giechelden luid.
De bestofte leraar hief zijn hand, en het werd stil.
Hij kneep zijn ogen dicht, en wendde zich van haar af.
Hij trok een lelijk gezicht, alsof haar woorden hem kwelden.
"Ga gewoon zitten... daar, naast Gustav, vooruit" mompelde hij.
De sigaret bewoog op en neer tussen zijn lippen, terwijl hij sprak.
Paulette keek naar waar de leraar wees, maar zag dat daar geen stoel stond. Toen ze dit tegen de bestofte leraar zei, had hij zijn rug al naar haar toe gedraaid, en nam een krijtje om op het oude schoolbord te schrijven. Hij hoorde wat Paulette zei, maar het leek hem niet te interesseren. In elk geval gaf hij er geen antwoord op, maar schreef zijn naam op het bord. In grote en sierlijke letters; terwijl er as van zijn sigaret op de grond viel.
"Oh, de prinses heeft geen stoel!" zei de stoere jongen luid.
Paulette zuchtte; ze had zich niet zo netjes mogen kleden.
Flore had gezegd dat het een oude school was.
En dat er vooral arme kinderen kwamen.
Maar voor spijt was het nu wat te laat.
"Ga zitten." zei de bestofte leraar.
Paulette stapte tussen de lessenaars door, met haar boekentas op haar rug, en een schrift en een pennenzak in haar armen. Verschillende jongens en meisjes keken haar nieuwsgierig aan. Eén meisje met rosse krullen stak even haar duim omhoog, toen Paulette naar haar keek. Maar de stoere jongen gaf haar een neerbuigende blik, toen ze langs hem heen stapte.
Paulette stapte langs zijn lessenaar.
En sloeg dan haar schrift tegen zijn hoofd.
Iedereen in de klas schrok zich rot; net zoals de jongen zelf.
En dan bulderden ze van het lachen, terwijl Paulette met een soepel sprongetje op de vensterbank wipte, en haar spullen naast zich neerlegde. De stoere jongen keek haar woedend aan, en streek langzaam met zijn wijsvinger over zijn hals, terwijl hij haar aanstaarde.
Kom maar op, dacht Paulette.
Ze glimlachte naar hem, en sloeg dan haar schrift open.
Hoofdstuk 3
De eerste les van de dag was Frans; dat viel behoorlijk tegen. Vooral omdat de bestofte leraar had besloten om Paulette op de proef te stellen. Omdat hij echt benieuwd was in hoeverre ze de leerstof beheerste... of omdat hij hoopte dat ze zichzelf belachelijk zou maken? Paulette was overtuigd, door de manier waarop hij haar de vragen stelde, dat het eerder dat laatste was.
Tot haar opluchting bleek ze best wel wat te weten.
Het mocht dan heel wat jaren geleden zijn sinds Paulette voor het laatst naar school was geweest, maar ze kreeg wel les. Samen met haar vier kleine zussen. Aan de grote tafel in de eetkamer. Paulette wist dat ze niet zo goed was in wiskunde, en dat ze niet hield van de lessen Frans. Maar ze was goed in Engels, aardrijkskunde en muziek. Paulette had evenwel geen enkel idee in wat voor leerjaar ze met haar leerstof zat.
Marianne, die de lessen gaf, werkte niet met leerjaren
In de lessen met Marianne ging je zo snel vooruit als je kon. En de voortgang die je maakte, werd bekeken per vak. Zo zat Coralie veel verder in haar lessen met wiskunde dan Anaïs, maar Anaïs zat dan weer verder in haar lessen aardrijkskunde; ook al waren beide meisjes even oud. Paulette kon zich tot nu toe enkel vergelijken met haar kleine zussen.
Niet met kinderen die les volgden in een school.
Misschien liep ze wel achter op haar leeftijdsgenoten.
Dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Ze spelde al de woorden die de bestofte leraar haar opgaf correct, en verboog op zijn vraag enkele moeilijke werkwoorden, zonder fouten te maken. Ze deed dit eerst zittend op haar plaats bij het raam, bovenop de vensterbank.
Maar dat stoorde de leraar.
"Kom daar eens af." onderbrak hij haar, terwijl ze antwoord gaf op een van de vragen die hij haar net had gesteld. En in plaats van haar de rest van het antwoord te laten geven, stelde hij een nieuwe vraag.
Even later moest ze vooraan in de klas komen, en naast hem staan.
"Laat ons dat 'rijke meisjes Frans' maar eens zien." zei de man.
En hij begon een tekst te dicteren.
Die zij moest opschrijven.
In krijt, op het bord.
Paulette blikte achterom naar haar klasgenoten. Ze zocht Adela, en zag dat ze fluisterend zat te praten met haar buurmeisje; helemaal aan de andere kant van de klas. Het zou nog niet meevallen, dacht Paulette, om bij haar te komen en haar telefoon te pakken. Paulette zou hem makkelijk van haar kunnen stelen, als ze in Adela's buurt kon komen. Maar hoe ze dat nu kon doen zonder de aandacht te trekken... of Adela achterdochtig te maken en misschien te verraden wat ze van plan was, wist Paulette niet.
Natuurlijk kon ze een kans afwachten.
Het hoefde niet tijdens de les te gebeuren.
Ze kon de telefoon tijdens de pauze stelen, of morgen.
Maar hoewel ze daar die ochtend geen problemen mee gehad zou hebben, voelde Paulette nu niet veel meer voor het idee. Ze schreef zo goed als ze kon de zinnen die de bestofte leraar dicteerde op het bord. Maar ze was zijn slome stem al beu. En ze wilde zijn muffe, en naar sigarettenrook stinkende kleren niet meer ruiken. Ze wilde ook niet meer al die blikken in haar rug voelen prikken, terwijl ze haar dictee opschreef.
Vier zusjes die samen met jou aan tafel zitten.
Of twintig jongens en meisjes die je niet eens kende.
Dat was toch iets heel anders, en Paulette vond er niet veel aan.
"Fout!" zei de leraar plots, en Paulette merkte meteen dat ze een van de laatste woorden die hij dicteerde verkeerd geschreven had. Ze keek of er een spons lag, maar kreeg de kans niet om zichzelf te verbeteren. De bestofte leraar nam een roodgekleurd stuk krijt. Omcirkelde het woord dat ze verkeerd had geschreven vele keren. Met zo'n grote cirkels, dat het rode krijt veel andere woorden doorkruiste op zijn berispende pad.
"Toch niet zo slim als je denk!" zei de bestofte man.
Paulette keek hem verontwaardigd aan.
Wat was zijn probleem toch?
De man keek haar niet aan, maar nam zijn pakje met sigaretten.
Hij keek erin, en klopte het dan op de palm van zijn hand. Alsof er dan op magische wijze plots een nieuwe sigaret in zou verschijnen. Toen dat niet gebeurde, keek hij nog norser. Hij wenkte de stoere jongen, die wat bedeesd naar voren kwam, maar zijn best deed om niet te tonen dat hij net zoals Paulette slecht op zijn gemak was.
"Hier." zei de bestofte leraar, en hij gaf de jongen geld.
"Wat moet ik daarmee doen, monsieur?"
"Ga sigaretten halen, zoals deze."
Hij drukte de jongen ook het lege pakje in de hand.
Er ontstond geroezemoes in de klas, en de jongen keek onzeker.
De leraar tikte met de rug van zijn hand tegen de schouder van de stoere jongen, ten teken dat hij moest voortmaken. Dan begon hij Paulette weer te dicteren. Steeds moeilijkere zinnen. En telkens ze een fout maakte dan nam hij zijn rode krijt. Omcirkelde het foute woord. Met steeds maar groter wordende rode cirkels. Waardoor een heel deel van de rest van wat ze schreef onleesbaar werd.
"Wéér een fout!" zei hij telkens, alsof hij blij was.
Dat ging zo meer dan een half uur door.
De andere leerlingen in de klas begonnen te fluisteren.
En daarna begonnen ze luidop te praten, toen ze merkten dat hun leraar amper interesse had in wat ze deden. Af en toe legde de bestofte man hen wel even het zwijgen op. Maar alleen maar om hen te tonen wat "het rijke meisje" nu weer fout had gedaan. De woorden die hij haar dicteerde werden zo moeilijk - woorden die Paulette niet eens kende - dat hij toen de les ten einde liep, voor elk woord zijn rood krijt moest nemen.
De rode cirkels die hij nu trok, waren immens.
Om ze te trekken, moest hij zijn hele arm bewegen, en zich tot aan de rand van het bord uitrekken. De rest van Paulette's dictee was daardoor zo goed als onleesbaar geworden, en het halve bord was rood. Adela zat met verschillende andere meisjes te praten, en zwaaide af en toe haar haren over haar schouder. Geheel ontspannen, alsof ze buiten zat te roddelen, in plaats van dat ze in de les zat. Ze besteedde geen aandacht aan Paulette, die af en toe met een zwaar gemoed over haar schouder blikte.
Kon ze maar heel even bij dat meisje komen; een minuutje maar.
De stoere jongen kwam de klas weer binnen. Paulette slaakte een zucht van opluchting, want toen hij de jongen zag, met een pakje sigaretten in zijn hand, onderbrak de bestofte leraar het dictee. Hij zei evenwel niet tegen Paulette dat ze weer mocht gaan zitten.
Dus vroeg ze het hem.
"Nee, we beginnen dadelijk met wiskunde."
"Wat?" zei Paulette. "Moet ik ook wiskunde doen?"
"Eens kijken wat je allemaal weet... veeg het bord schoon."
De bestofte leraar stapte langs haar heen. En Paulette, die de moed in haar schoenen voelde zinken, nam een spons uit de emmer die naast het bord op de grond stond. Plots hoorde ze de leraar zijn stem verheffen, en ze draaide zich geschrokken om, denkend dat ze weer iets fout deed.
"Is dat hetzelfde pakje?" vroeg de man kwaad.
"Het is toch geel." antwoordde de stoere jongen.
"Idioot; zet je snel op je stoel, voor je nog iets fout doet."
Paulette keek naar de stoere jongen, die zowel kwaad als gekrenkt keek. Hij durfde niet kwaad worden op de leraar. Maar toen hij zag dat zij naar hem keek, balde hij een vuist naar haar. Misschien dacht hij dat ze om zijn problemen zou lachen. En wilde hij haar waarschuwen dat ze het maar eens moest proberen - ze zou snel de gevolgen ondervinden!
Paulette lachte niet, maar het gaf haar een idee.
"Is dat bord nog niet schoon?" vroeg de bestofte leraar.
"Nee, nog niet." antwoordde Paulette.
Ze hurkte naast de emmer
En stak de spons in het water.
Keek snel even over haar schouder.
De stoere jongen slofte weer naar zijn stoel.
Paulette verzamelde haar moed, en stond dan recht.
"Pssst, dikkop." siste ze, en dan smeet ze de natte spons.
Hoofdstuk 4
De stoere jongen hoorde haar, en draaide zich om. Paulette mikte goed, en hij kreeg de drijfnatte spons recht in zijn gezicht. Meteen brak er commotie uit in de klas. Dit was nooit eerder gezien! Een nieuw meisje dat meteen op haar eerste dag een ruzie startte! Door een natte spons te gooien! Terwijl ze vlak naast de leraar stond! En dan nog ruziemaken met een jongen, ook!
Er werd gelachen!
Enkele jongens floten op hun vingers.
Verschillende meisjes keken geschrokken toe.
De leraar, die net een nieuwe sigaret had aangestoken, fronste alsof hij niet goed begreep wat er zonet gebeurd was. Hij had Paulette de spons niet zien gooien, omdat hij zijn sigaret aan het aansteken was. En probeerde nu uit te maken wat de oorzaak van de commotie was.
Maar niemand was zo verbaasd als de stoere jongen.
Het duurde enkele lange tellen voor het tot hem doordrong.
Hij keek naar de natte spons die voor zijn voeten lag, en wreef dan over zijn natte gezicht. Toen hij eindelijk tot hem doordrong, zocht hij met een woedende blik in zijn ogen naar Paulette. Die haastte zich nu tussen de lessenaars door, alsof ze voor hem wilde vluchten. En iedereen was het met haar eens, dat ze maar beter kon vluchten nu.
"Ik maak je kapot!" snauwde de stoere jongen.
Er volgde een wilde achtervolging tussen de lessenaars. De stoere jongen trapte boekentassen aan de kant om plaats te maken. Riep het ene verwijt na het andere naar Paulette. Lelijke verwijten, die zowel Paulette als al de andere meisjes in de klas hevig deden blozen. En hij probeerde telkens hij in de buurt kwam, Paulette's haren vast te grijpen.
"Nee, laat mij met rust!" riep Paulette.
De bestofte leraar probeerde de orde te herstellen.
Hij kreeg de stoere jongen te pakken, maar die worstelde wild.
En zonder het zo te bedoelen, sloeg hij de sigaret uit de mond van zijn leraar. Die de jongen meteen losliet, en vloekend voorover boog, om de sigaret weer van de grond te rapen. Paulette vluchtte tussen twee lessenaars en klampte een van de andere meisjes in de klas aan.
Niet per toeval Adela; die verschrikt naar haar keek.
"Bescherm mij." zei Paulette smekend.
"Hoe?" vroeg Adela een beetje bleek.
Maar toen de stoere jongen bij hen kwam, stonden Adela en haar vriendinnen op van hun stoelen. En ze vormden een muur. Staken allemaal hun handen uit, om de stoere jongen tegen te houden. En ze riepen tegen hem, om zijn aandacht van Paulette af te leiden. Paulette stond achter hen en deed alsof ze doodsbang was. Intussen nam ze de telefoon van Adela, die gewoon op de lessenaar van het meisje lag.
En stopte die snel in een zakje van haar rok.
Een zakje dat daar speciaal zat, voor als ze iets stal.
Adela had helemaal niets in de gaten, en ze probeerde samen met haar vriendinnen de stoere jongen tegen te houden. Maar hij trok een van de meisjes bij haar haren. Gaf een harde ruk. Waardoor ze krijsend van pijn op haar knieën viel. En dan baande hij zich een weg tussen de anderen, om bij Paulette te komen. Maar Paulette had wat ze wilde. Dus het was nu niet meer nodig om te doen alsof ze heel bang was.
Ze nam snel een lesboek Frans van Adela's lessenaar.
En smakte het op het hoofd van de stoere jongen.
Dat leverde een voldoening gevende bons op.
Deed de jongen achteruit deinzen
En leverde haar applaus op.
Van de meisjes, dan toch.
Paulette had echter de kans niet om te glunderen. De bestofte leraar greep haar bij de arm. En trok haar ruw met zich mee. "Meisjes zoals jij horen niet thuis in onze school!" zei hij, slechts half verstaanbaar omdat hij zijn sigaret weer tussen zijn lippen had.
"Groot gelijk!" zei Paulette.
En ze stapte gewillig met haar leraar de klas uit.
Terwijl enkele klasgenoten tussen hun vingers floten.
En Adela voor haar in haar handen klapte, hevig blozend.
Hoofdstuk 5
Flore zat in de tuin, achteraan het huis. Het was lekker warm, maar behalve Flore was er niemand anders in de tuin. Dit verbaasde Paulette een beetje toen ze buitenkwam. Ze had op zijn minst verwacht dat Ninette in de tuin zou liggen zonnen, of dat Coralie insecten aan het vangen zou zijn. Maar het was enkel Flore, die op haar gemak een boek zat te lezen.
Paulette voelde zich een beetje schuchter worden.
Flore was haar grote zus, dus dat hoefde niet.
Flore was in feite haar oudste zus.
Twintig was ze intussen al.
Dat was volwassen.
En zoals altijd, zelfs nu ze ontspannen in de tuin zat, zag ze er wat ouder uit dan ze was. Met haar mooie zonnebril op haar neus, haar haren netjes geborsteld en opgestoken. Paulette keek naar de rok die Flore boven haar bikini had aangetrokken, en vond hem er erg volwassen uitzien.
Paulette wist dat zij nog te klein was om er zo uit te zien.
Maar op een dag, zou zij er ook zo volwassen uitzien.
En zou ze even slim zijn als Flore; of toch bijna.
"Hallo Pau." zei Flore zonder opkijken.
"Hoe wist je dat ik het was?" vroeg Paulette.
Flore kende ontzettend veel trucjes, niet alleen maar om mensen te achtervolgen of hen geheimen te ontfutselen... ze kon plannen bedenken om de meeste ingewikkelde en hopeloze problemen op te lossen. Paulette bewonderde Flore daar ontzettend om. Al had ze zelf vaak niet het geduld om iets te doen zoals Flore het deed. En ze greep elke kans die ze kreeg, om iets van Flore's trucjes te leren.
Dit keer bleek het echter niets bijzonder.
"Ik hoorde je met Noor praten, in de keuken." zei Flore.
"Oh." zei Paulette, en ze was een klein beetje teleurgesteld.
Flore zette haar zonnebril af, en keek Paulette met haar intelligente ogen aan. Paulette hield de telefoon van Adela uit naar Flore, die hem met een subtiele frons in ontvangst nam. Ze had Paulette gevraagd het nummer van Adela's vader te bemachtigen, niet om de telefoon te stelen. Flore kon heel streng zijn als het op zulke dingen aankwam, ook al was ze maar heel zelden echt kwaad als er iets verkeerd liep. Paulette wilde echter niet streng toegesproken worden, en vertelde dus maar snel wat er was gebeurd.
Flore legde haar zonnebril op haar schoot.
Leunde achterover in de witte tuinstoel.
Luisterde naar wat Paulette vertelde.
En glimlachte dan geamuseerd.
"Oh, dus niet zo'n fijne eerste schooldag."
"Nee." zei Paulette somber. "Ik heb liever Marianne."
"Geen zorgen." zei Flore. "Ik heb het nummer dat ik nodig had; je hebt mij goed geholpen. En je hebt dat meisje een plezier gedaan, want als ik haar vader niet kan bellen, is hij dit weekend zijn werk kwijt. En zijn erfenis ook. Je hebt haar familie heel wat problemen bespaard. Dat was een opstootje in de klas wel waard, vind ik persoonlijk." Paulette onderbrak haar om te vragen wat er dan precies aan de hand was, maar Flore schudde haar hoofd. "Niet vandaag; ik kan hier beter meteen werk van maken. Als ik vanavond tijd heb leg ik het misschien kort uit; we zullen zien."
Flore nam haar zonnebril, en stond recht van haar stoel.
Paulette drong niet aan, maar nam Flore bij de hand.
Flore keek om, en wachtte af wat Paulette zou vragen.
"Adela hielp mij beschermen tegen die jongen." zei Paulette. "Dus ik voel mij een beetje schuldig omdat ik haar telefoon stal. Ze zal er nu wel naar aan het zoeken zijn in de klas. Kan ik niet morgen even snel langs de school gaan, en de telefoon daar ergens achterlaten of zo?"
"Nee, beter niet." zei Flore, en ze schudde haar hoofd.
"Maar ik zorg er wel voor dat hij terecht komt." zei ze dan.
Paulette zuchtte opgelucht; dat was voldoende voor haar.
Ook al kende ze dat meisje niet echt... Adela had toch samen met haar vriendinnen een muur voor haar gevormd. Dat niet iedereen dit voor haar zou doen, wist Paulette ook wel. Het minste dat zij dan kon doen, was zorgen dat Adela haar telefoon weer terugkreeg. Tenslotte, stonden daar waarschijnlijk al de nummers van haar vriendinnen in. En ze zouden nog wel met elkaar willen praten, over wat er daarstraks was gebeurd.
Paulette wilde het verhaal ook nog wel een keer vertellen.
Dus ging ze het huis binnen, op zoek naar haar andere zussen.
* * *
Zin in meer? De HARTENDIEFJES verhalen zijn wereldwijd te koop als e-book en paperback.